Archives
You are currently viewing archive for August 2005
Vandaag op het werk viel het niet echt mee. Ik moest om te beginnen al om 8.00 uur de werknemers van een uitgeverij interviewen die vandaag naar hun nieuwe pand met flexplekken gingen verhuizen. Ik schaam me altijd een beetje als ik half Tiburg al voor dag en dauw naar het werk zie fietsen, terwijl ik normaliter nog op het gemakje in mijn roze badjas door mijn huis wandel. Dat ik soms tot middernacht werk, vergeet ik dan even. Hoe je het ook wendt of keert, je eigen werktijden indelen is toch een vorm van luxe.
Rond een uurtje of tien was ik klaar, ik ging naar kantoor, schreef in een rap tempo twee teksten waarvoor ik de hele dag had gereserveerd en ging aan de slag met mijn persberichten voor Foutloze Teksten. Ik deed zonder sigaret actief mee aan de extra rookpauzes die werden ingelast omdat moeder Lotte van huis was. Toen lieve Les mijn site 's middags online zette was ik helemaal blij en kon ik voldaan naar huis. Op de weg naar huis ging ik nog even naar de supermarkt waar ik me ineens misselijk, duizelig en slap voelde. Ik bakte daarom snel een ijzerrijk biefstukje en keek naar Ridge en Brooke (ze doen het weer!) voordat ik zou gaan sporten. No way, rond 19.30 uur werd ik wakker met het patroon van mijn bank in mijn wang en een kwijl in mijn nek. Gatverdamme. Nu zit ik als eindsprint van de dag maar wat te werken. Wat een waardeloze en informatieloze log is dit. Ik ben echt uit vorm vandaag. Kappen dus. Nu.
Toch nog een snelle afsluiter dan. John, ik ben trots op je. Big Brother, I'm watching you! De Tilbo is voor de verandering weer eens een loser, een student van het kaliber BVDW. Thumbs up, Rikkert!
Doe de What Fruit Are You? test. Ik ben een aardbei... Whatever!
Gister een dagje Amsterdam gedaan. Moeders had kaartjes gewonnen voor het Chinees Staatscircus in Carré. Met ons was ook de rest van het theater er tegen betaling van nul Euro binnengekomen. De brunch was ook gratis, dus de 1000 gesmeerde broodjes werden door de eerste 200 mensen die binnenkwamen naar binnen geschrokt. De overige 800 zagen een hongerige voorstelling tegemoet. Het toeval wil dat ook de familie Swaans vroeg was en dus wat broodjes kon scoren, maar in tegenstelling tot de rest van de gelukkige winnaars waren we bescheiden en namen we er allemaal 2.
In de pauze hetzelfde verhaal, de 2000 miniwraps werden in dit geval genuttigd door de 100 slimste types die de kortste weg naar de foyer konden vinden, of door de andere gasten die wegens drukte door de nooduitgangen naar de pauzeruimte werden geëscorteerd. Ook bij de toiletten werd voorgedrongen. Twee vrouwen van achter in de vijftig en in mode uit begin jaren tachtig (witte sokken, bril met diamantjes, carnavalsgebit, sandalen, kralenkettingen en alles in ton-sur-ton beige) duwden me kordaat opzij en wurmden zichzelf het toilet binnen terwijl ik al bijna 5 minuten met hoge nood en gekruiste knieën stond te wachten.
Toen de pauze bijna teneinde was, werden er snoepzakken uitgedeeld in het theater. Voor de kinderen, zeg ik maar even ter verduidelijking. Terwijl mama 3 snoepzakken in haar tas stopt, stuurt ze Max en Cindy nog een keer terug voor een nieuwe dosis versnaperingen. Oma, die stiekem haar glas rode wijn naar binnen heeft gesmokkeld in het zojuist voor 6 miljoen Euro gerenoveerde theater, geeft opa de opdracht om voor de 7 kleinkinderen die thuis zijn gebleven ook wat van die zooi te confisqueren.
Mooie voorstelling, lang applaus voor al dat leuks en lekkers. Op de valreep mochten we nog even een gratis Ben & Jerry's ijsje scoren. Ik betrapte mezelf erop dat ik ervan baalde dat ik Chunky Monkey kreeg in plaats van Cookie Dough. Ik durfde echter niks te zeggen, opende mijn ijsje en liep samen met de rest van de gelukkige winnaars (waarvan de helft hun bij aanvang gekregen geel/oranje Postcode Loterij sjaaltje om de nek had hangen) langs de Amstel terug naar huis.
Het was weer een leerzame dag.
Goed nieuws, het is niet bruin. Het is ook niet echt blond meer, het hangt er tussenin met een warme gloed. Tussenfases zijn goed, dan kan ik een beetje wennen. Een IQ-stijging van 100 is ook wel erg veel in één uur...
Klotezooi, RTL5 is uit de lucht en ik wil de finale van America's Next Topmodel kijken. Helaas dat Vio al heeft verraden dat Eva Diva heeft gewonnen.
Ik heb verf gekocht die van mij een brunette maakt. Nu twijfel ik of ik het moet doen. In mijn volgende log zul je zien dat ik er weer spijt van heb. Zo is het namelijk tot nog toe altijd gegaan. Lang leve de waterstofperoxide. Toch ga ik nog een poging doen om slim te lijken.
Attentie! Mirke's Digidagboek wordt gepimped...!
Morgen ga ik de zakenvrouw van het jaar ontmoeten. Het toeval wil dat zij dezelfde achternaam heeft als ik. Ik ben nu aan het researchen en haar achtergrond aan het uitdiepen, want ik moet natuurlijk wel met een leuk stel vragen aan komen zetten.
Ik heb er echt superveel zin in, ik vind haar op papier al geweldig. Als je het mij vraagt is ze namelijk een zakenvrouw die haar vrouwelijkheid niet heeft weggestopt zoals menig andere businessbitch. Laatst kwam ik er zelfs eentje tegen die Cubaanse sigaren rookt! Deze niet: gewoon kinderen gekregen, gewoon haar gevoel blijven volgen en haar identeit niet weggegooid. Lees maar! Dat is iets wat me aanspreekt, ik hoop stiekem dat ze me ook wat tips gaat geven en dat ze een realistisch voorbeeld voor me mag worden.
Zo depressief was het allemaal niet bedoeld. Wie denkt dat ik aan de afgrond bungel, no way! Ik ben de hele dag bezig geweest met een ambitie van vroeger die zomaar ineens tot een concreet plan kan komen en dan heb ik er weer een business bij (en dat terwijl mijn nieuwe webdienst ook nog gelanceerd moet worden). Mijn plannetje kan ook plotseling in rook opgaan, maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. En ik laat me door niemand uitlachen!
Het is lastig om zo vaak geinspireerd te worden door mensen die nooit stilstaan, maar het geeft ook veel energie. Ik vergelijk het dan nog maar een keer met een snuif coke, hoewel ik zelfs te braaf ben voor drie borrels Goldstrike of Dropshot.
Het gaat altijd hetzelfde. Alles komt langzaam op z'n pootjes terecht, relativeren gaat weer makkelijk en de shit ligt diep weggestopt achter je. But suddenly it's knocking on your door again. Fuck!
En dan wil je dat je niet op 'alles ontvangen' had geklikt, want je voelde je immers weer behoorlijk goed. Maar je voelt ook die siddering die ontgetwijfeld lijkt op een vette snuif coke. Je voelt woede omdat je weer geconfronteerd wordt met de werkelijkheid die je net aan het vergeten was, je voelt je blij omdat je blijkbaar ook niet vergeten bent. En dan tik je dus een log in de hoop dat dat helpt. Mission impossible.
Ik haat de liefde, het zou verboden moeten worden. Gisteravond had ik iemand op bezoek die me vertelde dat hij meer van zijn grote liefde houdt dan van zichzelf. Dat is het mooiste en het meteen ook het wreedste dat ik ooit heb gehoord. Ik weet zeker dat ik het zelf precies zo zou kunnen, dat is toch om bang van te worden...?
Zo'n acht jaar geleden hoorde ik er nog echt bij in Tilburg. Ik kende de uitsmijters, had in elke kroeg wel mensen op mijn chatlist staan en was een graag geziene gast in toch minstens drie verschillende toko's waar doorgaans chille mensen kwamen. Ik droeg de juiste merkkleertjes, ging om met de goede mensen en had bij de nitwits de reputatie een bitch te zijn. Of in ieder geval een vriendin van de bitchte bitchen.
Vanavond ging ik stappen en kende ik niemand. Behalve in Clochard, daar was natuurlijk de familie, in Brandpunt de zwager met zijn vrienden en in... En in? Dat was het dan wel ongeveer. Geen bekenden in De Drie Gezusters, alleen maar treurig volk in De Boekanier en verder enkel vrijgezellenfeesten in de rest van de stad. In De Blitz, waar ik sinds de heropening nog niet was geweest, voelde ik me al helemaal ouderlijk toezicht en dus besloten we de tent te verlaten om te voorkomen dat ik beticht zou worden van pedofilie.
Teleurstellende avond? Misschien. Het is waarschijnlijker dat ik vooral teleurgesteld ben in mezelf. Ik ga een tukkie wagen.
Poes is buiten en er is zoveel te ontdekken!
Word je net met je hol in een vuurpijl gepropt, gaat iedereen zich toch nog met je nalatenschap bemoeien en alle vuile was buitenhangen. Rachel Hazes is echt helemaal de weg kwijt, want ze gaat in haar boek 'Mijn BVO'tje' vertellen dat haar overleden echtgenoot in zijn kinderjaren misbruikt is en dat ze lang heeft vermoed dat ie bovendien homo was.
Stel: De liefde van je leven overlijdt en heeft je net nog kunnen vertellen dat hij vanachter is bezocht door een oudoom en daarom bedacht dat hij zelf ook in donkere ruimtes het beste tot zijn recht kwam. Lijkt me aardig schokkend en privé. Ieder normaal mens houdt dat tussen vier muren. Dus is de prangende vraag: Wie wordt er nou echt beter van deze onthullingen? Rachellebel. De fans zien hun held van zijn sokkel flikkeren, hijzelf zit ook ergens met het schaamrood op zijn wangen op een wolk (met Thuistap), zijn kinderen worden samen met de rest van NL geconfronteerd met brown nose daddy en de boekenwinkels moeten dit afzichtelijke boek in hun etalage leggen.
Ik ga Beau bellen, hij wil vast wel een Rachelrel beginnen... Er is ongetwijfeld nog hier en daar een schuldje dat moet worden afgelost! (ik ben geen fan van AH overigens)
Een onderzoekje dat laat mijn dampkring is binnengekomen. Eén op de vier mensen gaat vreemd. Tien jaar geleden deden ze hetzelfde onderzoek, toen was de uitslag dat 15% van de mannen vreemdgingen en 9% van de vrouwen. Wij vrouwen zijn lekker op dreef, want nu gaat 25% van de guys regelmatig 'uit eten met collega's, overwerken of stappen met vrienden' en roept 27% van de wifies dat ze 'niet worden begrepen en daarom liefde bij iemand anders moeten zoeken'. Ik ben echt voor emancipatie, maar het lijkt me toch handiger dat wij vrouwen hier snel mee gaan stoppen. Anders hebben we weer een argument minder om te zeggen dat alle mannen klootzakken zijn. Ik zie zo voor me dat ik over tien jaar op een feestje ben en dat de vrouwen met een shag in hun bek en een ploffend bierbuikje aan de hangtafel lullen over lekkere mannen en dat hun echtgenoten aan de andere kant van de kamer samen met een kop rooibosthee op de bank zitten en zich beklagen over het feit dat die vrouwen altijd maar hun kut achterna lopen. Please! Ga terug in je hok...
Schrijven werkt therapeutisch, hetzelfde geldt voor lachen. Daarom nogmaals een voorbeeld van sneue, simpele mensen als ik die toch met heel veel zelfverzekerdheid en zonder songtekstkennis hard meezingen met de autoradio.
Madonna - Causing A Commotion
Misheard Lyrics:
I've got to lose baby
You've got the lotion
If we get together, we'd be drowning in the ocean
Original Lyrics:
I've got the moves baby
You've got the motion
If we got together, we'd be causing a commotion
Oh ja, voor ik het vergeet! Ik heb alvast een nieuw logo voor mijn nieuwe webdienst. Ik ben trots op Lesley-Ann Hania, de queen of design die wederom iets heeft gemaakt dat precies bij mij past!!! Mee eens?
Veel mensen (ook vrienden) denken dat ik nooit twijfel en dat ik altijd alles zeker weet. En ook ik denk dat ik nooit twijfel en dat ik altijd alles zeker weet. En dat klopt ook. Tenminste, dat denk ik. Zegt dit iets over mijn state of confusion? Ik wil een leeg hoofd en een makkelijk hart.
Het zal niet veel mensen ontgaan zijn, ik had nul zin om naar Willem II te gaan. Geen zin in de businessclub, geen zin in genatnek, geen zin in geblablablablabla... Damn, wat is het daar gezellig! Zeker al vijf jonge ondernemers ontmoet (waarom zijn er niet meer ladies met initiatief?) waar ik lekker mee heb gekletst, ideetjes en frustraties heb gedeeld en verademend heb mogen vernemen dat ook zij als big spenders worden afgeschilderd door andere (lees: met name luie) mensen.
Daarbij heb ik ook mijn ambitie voor dit seizoen gesteld, de eerste voorzet is gemaakt.
Wie had dit twee dagen geleden durven dromen? Ik niet in ieder geval... Samen eten is een goed begin, lijkt me.
Voordat het weekend gaat beginnen heb ik nog een tip voor iedereen die zich verveelt en weleens heerlijk willen sippen boven een tragisch en meeslepend boek. Of het echte literatuur is weet ik niet, maar confronterend en dramatisch is het wel. Het heet: Komt een vrouw bij de dokter en is bij heel Nederland al bekend, behalve bij mij dan. Het is door een Tilbo geschreven, dus dan kom je bij mij al met stip de Top 10 binnen. Al is het maar omdat ik denk dat er dan ook voor mij nog een sprankje hoop is!
Het komt weleens voor dat ik liedjes verkeerd meezing. Er is iemand (ik noem geen namen) die mij al weken uitlacht omdat ik dacht dat 'Watskeburt' een hit van Eminem ofzo was onder de titel 'Let's get burned'. Owkee, misschien asociaal suf dat ik me niet heb afgevraagd waarom Marshall Matters zo graag zijn kont in de fik zou willen zetten...
Via iemand's reactie op de log van Nonka kwam ik op een lachspiersite waar ik zeker nog vaker lompe lol vanaf zal halen. Gelukkig zijn er meer tobbers als ik die niet altijd immediately alle lyrics goed hebben....
Michael Jackson - Beat It
Misheard Lyrics:
Beaded, beaded
No one wants to eat a peanut
Original Lyrics:
Beat it, beat it
No one wants to be defeated
Iedereen heeft geweldige beesten. Lawless & Lotski hebben 3 katers, Nonka een nest met jonge poesjes en mijn buurman twee kleine lapjespoezen voor zijn kids. En ondertussen zat mijn Tommie iedere dag uren eenzaam voor het raam te wachten tot het drukke baasje thuiskwam.
Dus moest Mirke ook een nieuw huisdier. Een kwartiertje Marktplaatsen was genoeg om een scheeetig katertje van drie maanden mijn huis binnen te halen. Terwijl ik dit schrijf, hangt hij met 10 nagels in Tommie, die als gewoonlijk het onderspit delft. Heb ik hier wel goed aan gedaan? Ze worden binnen de kortste keren vriendjes als ik alle 'ik weet alles van katten-websites' moet geloven.
Nu alleen nog een naam. Ik denk aan Nelson. Niet uit cheap & sleezy eerbetoon aan Zuid-Afrika, maar omdat deze kater rechtstreeks uit de gangs of Tilburg komt (Veestraat en omstreken). Een flinke tattoo zou hem niet misstaan en met zijn vechtersmentaliteit komt het ook zeker wel goed.
Dus: is Nelson stoer of heeft iemand een geweldigerderder idee?
Ik ben uitgeput, vannacht gewerkt tot 5.00u. Geen moeite waarschijnlijk voor normale en dienstbare mensen als verpleegkundigen of horecatijgers, maar ik heb een jetlag.
Het project waarvoor ik op pad was, moet hier en daar nog worden bijgeschaafd. Maar hoe dan ook, ik heb me vermaakt. Nu naar de volgende meeting. Wordt het nog ooit weekend? Ik heb nog zoveel leuke dingen te loggen, maar ik heb geen teit! Ehm, tijd...
Morgen ga ik genieten van een dagje helemaal weg. Ik ga lekker in mijn uppie naar Amsterdam. Researchen voor een artikel, inspiratie opdoen voor nieuwe dingen en eindelijk weer eens bijkletsen met de bedenker van mijn nickname die uiteindelijk een website werd.
Ik ben een prototype toerist. Reis met volle tas af naar de hoofdstad, ben op het station de weg al kwijt, negeer alle stoplichten, moet minstens twee keer vragen of de tram toch wel stopt bij Madurodam (Oh ja, is dat een andere stad? K*t!), drentel door de straten terwijl iedereen haast heeft, stop bij de meest onzinnige winkels en eet een frietje op de stoep. Op het einde van de dag merk ik pas dat ik steeds Engels heb gesproken, omdat ik dat als voertaal oppikte bij het verlaten van de treinwagon.
Amsterdam blijft voor mij een stad met een vreemd gevoel. Toen ik nog een OV-jaarkaart had ging ik ieder jaar wel een dagje in mijn uppie shoppen of lekker verdwalen in Amsterdam. Een jaar of vijf geleden zwierf ik uren door het Stedelijk Museum omdat ik een presentatie op de universiteit zou gaan houden over de expositie van Dennis Hopper. Aan die dag heb ik misschien nog wel de beste Amsterdamherinneringen, meer omdat ik toen een afspraak had met een goede vriend van Michel. Michel was namelijk mijn magnetische link naar Amsterdam. Leren kennen op vakantie, meteen flabbergasted van zijn alles. Veel contact, maar ook veel illusies gebaseerd op niets. Toen hij tijdens een koude en gladde nacht werd doodgereden op de snelweg, was er niks meer over. Als ik nu door Amsterdam loop, vraag ik me altijd af hoe hij daar had gelopen, hoe het zou zijn als ik hem tegen zou komen of hoe hij zich voelde op een zonnige dag in deze stad. Amsterdam is koud en warm, leeg en vol, maar heeft sindsdien ook iets extra's waardoor ik steeds weer terugga...
Op momenten dat ik me verveel, bedenk ik de meest stomme dingen om te doen. Maandagavond stond ik uit verveling in de sportschool op de crosstrainer. Op mijn nieuwe Ipod Mini met meer dan 600 nummers, kon ik geen enkele lekkere beat vinden om een natte rug bij te kweken en het vet van me af te laten glijden. Terwijl ik moedeloos op dat ding bleef hengsten, kreeg ik out of the blue weer de behoefte om verder te gaan met mijn boek. Of eigenlijk, met mijn 7 A4-tjes gekwaak waarvoor ik me als ik het opnieuw lees steeds weer schaam. Ze liggen al een klein jaar op een stoffige plank in mijn harde schijf. Ik stop mijn creatie expres ver weg in mijn digitale bibliotheek, zodat zeker niemand er per ongeluk zijn neus aan kan stoten. (Ik krijg al koorts bij de gedachte dat ik plotseling verongeluk en iemand zich geroepen voelt het in de begrafenisadvertentie te zetten of te publiceren. Dan word ik in mijn volgende leven zeker een varken!)
Na wat rondkijken, zweet afvegen, hartstlag bekijken, tien keer tegen mezelf zeggen dat ik het uur ging volmaken (hoewel, drie kwartier is beter dan een half uur toch?) en een soort van angst dat ik de beruchte VVK tegen het lijf zou lopen, stapte ik toch na 57 minuten af om tot diep in de nacht te werken aan mijn boek. Een snelle douche, de verkorte route langs de koelkast en een ultiem gelukkig gevoel bij mijn illegaal verworven draadloos netwerk, deden mij met een glimlach neerploffen op mijn zo gekoesterde hoekbank. Document geopend, twee zinnen gelezen en laptop uitgezet. Ben toch maar Extreme Makeover gaan kijken. Wat ben ik een literaire teleurstelling. Ik lijk Connie Palmen wel.
Vroeger, toen ik net ontdekte dat ik van schrijven hield, wilde ik voor de glossy's werken. Ik bedacht allerlei tactieken en strategieën om mijn doel te bereiken, maar al snel bleek dat het maar moeilijk is om bij het grote, grijze Sanoma een voet tussen de deur te krijgen. Toen ik leerde wat schrijven echt inhoudt en hoe hard je moet werken om iets naar eigen tevredenheid op papier te krijgen, ging ik me ook verdiepen in de werkelijke kwaliteiten van mijn collega-schrijvers. En ik kwam er al snel achter dat bij de glossy's niet veel bijster intelligente types huizen. Ze glanzen misschien van buiten, van binnen zijn ze zo mat als geblondeerd haar dat groen is geworden. Zo nu en dan blijf ik het toch proberen, ik koop een Cosmo of een Elle en zetel me op de bank. Drama! Geen fatsoenlijke zinnen, gefrustreerd geschreeuw in de ruimte en roze wolken van gebakken lucht. Don't get me wrong, ik heb niks tegen mode en vergaap me graag aan de looks op Style.com.
Nu is er (in de tijd van herhalingen op tv) ook nog een nieuw programma op RTL4 opgestaan, genaamd Glamour. Daar strijden acht 'modechicks' om een plaatsje in de moderedactie van het nieuwe blad Glamour. Alsof we nog een nieuw blad nodig hebben... En ook nog een nieuwe Fiona Hering? Het mag duidelijk zijn dat geen enkele serieuze journalist met passie voor de pen gaat voor die baan. Het is maar goed dat we Linda nog hebben, want daarvoor zou ik nu mijn slaapzak en thermoskan inpakken en weken voor de deur gaan liggen in de hoop een zinnetje te mogen pennen in haar magazine. En zo blijkt maar weer eens dat de uitzondering de regel bevestigt.
Ik ben al weken in een literatuurmood. Vanavond begin ik in Jane Austens 'Emma'. How glossy! Bovenstaande Prada ga ik overigens vintage aanschaffen over een jaar of vijf. Dan issie nog hipper (zei het Esprit, DEPT, Replay en H&M meisje).
